“‘Universal Art’ is een pleonasme, want elke kunst is universeel”. Met die woorden en twee gedichten opende de schrijver en dichter Simon Vinkenoog gistermiddag aan de oude Singel ‘Universal Art’, het nieuwe onderkomen van de schilders Jacob Kanbier en Alfred de Vries. Zij kregen hiermee een ruimte waarin zowel een atelier als een galerie en winkel gevestigd zijn. Ter gelegenheid van de opening was er een jazzcombo, er werd een bar geëxploiteerd en in de open lucht konden tientallen bezoekers het schilderproces volgen.
“‘Universal Art’ is niet alleen voor ons bedoeld” benadrukt de 40-jarige Kanbier “maar speciaal voor Leidse kunstenaars. Beeldende kunstenaars die bij de gemeente als zodanig staan ingeschreven en integere kunst maken, kunnen hier terecht om hun werk te exposeren en te verkopen of verhuren”. Kanbier heeft er nog niet over nagedacht of er voor dit laatste een vergoeding tegenover moet staan. “Als dat werk goed zou verkopen misschien wel”. Vooralsnog nemen de doeken van Kanbier zelf negentig procent van de ruimte in beslag, maar als het aan de Leidse schilder ligt gaat dat spoedig veranderen. “Ik ben nu eenmaal erg actief en heb voor deze gelegenheid mijn werk laag geprijsd. Er hangt hier ook werk van vier, vijf anderen, maar zij schilderen minder. Het liefst zou ik, al klinkt dat misschien pretentieus, met andere schilders een Leidse School vormen”. Kanbier schildert zelf neo-symbolistisch. “Werk dat verborgen waarheden bevat”.
“Alfred de Vries gaat zich met reclame-opdrachten bezig houden. Dat is een beetje een concessie, maar je moet wel kunnen leven natuurlijk”. Ook voor monumentale kunst, zoals muur -en plafondschilderingen en decors kan men zich tot ‘Universal Art’ wenden.
Kanbier is het afgelopen jaar met subsidie van gemeente en provincie enkele maanden in Parijs werkzaam geweest. “Dat is een verhaal apart, dat was tijdelijk en ik heb er zo’n veertig doeken gemaakt. Ik ben in Los Angeles uitgenodigd, waar het Museum of Modern Art belangstelling voor me heeft. Maar ook dat kost geld, dus zover ben ik nog niet”.
Simon Vinkenoog wist trouwens op de juiste momenten tragiek te leggen in de voordracht van een gedicht van Paul van Ostaijen. Dat handelde over die andere schilder die naar Frankrijk ging, Vincent van Gogh: (…) Kunst is de liefde in elke daad./ Kwintessens. En het volledig liefde zijn./ En dit is liefde als Vincent deed: de talenten die hij kreeg, tot de waanzin, tot het leed/dat vreugde wordt, levend maken. (…)
Bron: Leidsch Dagblad
